Nun artigo titulado ¿A costa do mar? ou De costas ao mar, publicado nun dos cadernos da Asociación ADEGA (Pérez, 1996) expuña-se con claridade o arraigada que está entre os mariñeiros a idea de que o mar é tan grande que soporta todo o que lle boten, e puña de manifesto como desde as embarcacións ou desde as bateas, durante as labores mariñeiras, se tiran ao mar todo tipo de resíduos que se xeran a bordo.

Se un habitante da Gallaecia Romana viaxase ó noso tempo e visitase a zona de Vigo, entre o Areal e o Berbés, atoparíase con que non queda nin un centímetro da costa tal e como el a coñeceu. O resto presenta un perfil artificial, modelado por e para o ser humano. Malia os efectos negativos dos recheos realizados, asistimos a unha proliferación de proxectos que supoñen novos aterramentos. O máis inmediato é o proxecto de ampliación do peirao do Areal, no porto de Vigo, obxecto dunha forte contestación social.

A boa nova da creación do Parque Nacional das Illas Atlánticas, o primeiro Parque Nacional galego, pode quedar en boa medida ensombrecida por unha delimitación timorata e acientífica do mesmo, delimitación que supón excluír boa parte dos valores biolóxicos que xustifican a declaración do Parque e empobrecer a súa capacidade de uso público, así como o seu potencial de ser motor de desenvolvimento socioeconómico para a zona de influencia.

É imposíbel regular e protexer os litoriais sen ter ben presente que no litoral confluen un montón de actividades, cada unha das cales é obxecto de normas diferentes e está tutelada por administracións diferentes.