7 de marzo de 2011. As conclusións dun recente traballo "A explotación de lousa en Galiza e os seus impactos ambientais", de Francisco Gutiérez, da UdC, son demoledoras: os danos causados por minas e canteiras a ceo aberto son irreversíbeis e a restauración, inviábel. Destrución dos hábitats, da paisaxe, contaminación química das augas... A actividade extractiva a ceo aberto é unha lousa para o patrimonio natural e mesmo para as empresas, incapaces de facer fronte aos custos de restauración, e menos en época de crise. Así as cousas, ADEGA demanda da Xunta unha moratoria das explotacións a ceo aberto ou que afecten a chan rústico especialmente protexido, mentres non se aproba o Plano Galego da Minaría e se afronta a recuperación das actuais. A Xunta non debería conceder novos permisos de explotación e menos ás mesmas empresas que desentendéndose da restauración das súas canteiras pretenden abrir outras novas, nunha fuxida cara adiante que arruinará o medio para sempre.

A recente lei 3/2008 da Minaría de Galiza chegou tarde: malia a establecer a obrigatoriedade dun Plano de Restauración (art. 17); esixir garantías financeiras para facer fronte á rexeneración atendendo aos custos reais (art. 32); e a non  subvencionar labores de restauración para que as empresas non evadan as súas responsabilidades (art. 44), o certo é que en ausenza dun Plano Galego da Minaría, o sector segue a funcionar con criterios curtopracistas, primando o beneficio inmediato e deixando a restauración para máis adiante... se chega. Ademáis, nesta época de crise e fronte á competencia chinesa no sector da lousa, moitas explotacións están a pechar sen facer fronte á restauración das súas explotacións e deixando un territorio desfeito, consecuencia da estraxeia de "colle os cartos e corre".