Voto formulado por ADEGA, FEG, e SGHN

O Plano Hidrolóxico de Galiza-Costa (PHGC) considera a auga fundamentalmente como un recurso e apenas como un activo ecosocial. É debedor dunha concepción estructuralista da política de augas, entendendo ésta principalmente como unha política de obras públicas, o que resulta máis propio de comezos do século pasado que do actual. A ausencia dun enfoque sustentable maniféstase no predominio claro da estratexia da oferta (aumento da oferta de auga mediante a construcción de novas infraestructuras) sobre o control da demanda.

Aínda que nestes momentos non é un requisito legal necesario para a súa aprobación, entendemos que sería desexable someter o PHGC a un procedemento de avaliación ambiental estratéxica, coa finalidade de prevenir e reducir máis eficazmente os posibles impactos ambientais negativos derivados da súa aplicación.

Parécenos inadecuado que, a diferencia do que acontece a nivel estatal e noutras comunidades autónomas, as competencias en materia de xestión da auga sexan exercidas pola Consellería de Política Territorial, Obras Públicas e Vivenda (CPTOPV) e non pola de Medio Ambiente, o que resulta un sensentido consecuencia de antepor determinados intereses políticos particulares a criterios de racionalidade. En calquera caso, mesmo sendo competencia da CPTOPV a aprobación do PHGC, non parece razoable a absoluta falta de participación da Consellería de Medio Ambiente na elaboración do PHGC. A nula participación da Consellería de Medio Ambiente evidénciase, por exemplo, na non consideración da Estratexia Galega de Educación Ambiental e das actuacións para a recuperación do salmón atlántico (incompatible co aproveitamento hidroeléctrico integral das bacías, polo que se preocupa o PHGC), no deficiente listado de espacios naturais protexidos ou na ausencia de referencia aos estudios sobre réximes de caudais mínimos ecolóxicos efectuados pola Subdirección Xeral de Medio Ambiente Natural en ríos de Galiza-Costa.

Descarga o texto completo en  dictcogama.pdf (172.83 KB)

Cen ríos recolleron as bagullas sen sal que choran as nubes, convertéronas en risas e voces de agua.

Cen ríos, cicatrices de agua sobre a vella pel de Galicia. Rede fluvial, arañeira viva que comunica do Eo ó Miño, do Tea ó Xallas, do Lor ó Arnoia. Que os ríos non son fronteiras senón camiños de agua.

Sen os pequenos ríos ¿onde irán nadar a troita e o espiñento? ¿quen poderá ver o picapeixe guindado como unha coitelada sobre a agua? ¿onde se agochará a pequena saramaganta? ¿a quen interrogará a garza? ¿que será do lento sapoconcho?

Se as centrais cortan o fluxo dos nosos pequenos ríos coas súas tesoiras de cemento cortarán tamén en mil pedazos normativas que falan de caudal ecolóxico, protección da biodiversidade, conservación de endemismos, preservación do hábitat natural de especies autóctonas.

Xa non podemos quitarlle ó Xallas a mordaza que apagou a voz da súa fervenza, noutro tempo escoitada ata unha ducia de quilómetros arredor; xa non podemos cruzar a Ponte das Poldras sobre Antela, pero aínda estamos a tempo de conservar vivos moitos dos nosos ríos, de preservar as comunidades que só neles e nas súas beiras teñen acougo.

Esiximos o estricto cumprimento da lexislación, o que impediría a proliferación de centrais hidroeléctricas a custa dunha riqueza biolóxica e paisaxística que, unha vez perdida, sería irrecuperable.

Asinantes: