Inicio / Números anteriores / CERNA Nº 88 - Galiza contra...
Páx. 16-18
Malia que os pisamos sempre que saímos das zonas urbanizadas ou pavimentadas, os solos son uns perfectos descoñecidos para a maioría da xente. Cómpre salientar que os solos son a base de todos os ecosistemas terrestres e xogan un papel insubstituíble no subministro de auga, alimentos, fibra e madeira. Os incendios forestais poden danar moitas das propiedades dos solos ata o punto de hipotecar os seus servizos ecosistémicos. Xa que logo, cómpre non só deseñar e poñer en práctica estratexias para reducir a superficie queimada, senón tamén aplicar tratamentos post-incendio que mitiguen os danos do lume e eviten o seu agravamento pola escorredura e a erosión.
Páx. 19-21
No 2022 cumpríronse 20 desde que un petroleiro fendía e afundía perante as nosas costas e liberaba a súa carga sobre o ecosistema natural e social de Galiza. O que aconteceu despois xa é historia, mais como lle foi á nosa natureza? Que fica por facer e que foi daquel chapapote?
Páx. 22-24
Rafa Vilar (Cee, 1968) é escritor e foi voceiro da xestora nacional do ‘Nunca Máis’, a plataforma que xurdiu para reclamar responsabilidades medioambiental, xudiciais e políticas ante o desastre do petroleiro Prestige fronte as costas galegas. Cando se veñen de facer 20 anos daquela catástrofe que silenciou e tinguiu de negro o mar, Cerna conversa con el sobre a potente resposta cidadá que agromou naquela altura e as vivencias que resoan na memoria colectiva de todo o país.
Páx. 25-27
A vivenda colaborativa en cesión de uso sen ánimo de lucro responde á necesidade de acceso á vivenda, digna, accesible e estable; á falta de servizos accesibles relacionados coa satisfacción das necesidades de coidados, de conciliación, de intercambio de saberes e afectos; ás consecuencias do uso e abuso dos recursos naturais; ao individualismo como fonte de esgotamento de recursos, o deterioro do hábitat e o endurecemento das condicións para a vida nun futuro cada vez máis incerto. A falta de recoñecemento na normativa vixente, de colaboración pública e de fontes de financiamento non lucrativo dificultan enormemente a implantación deste modelo.
Páx. 28-30
Máis de 20 anos xestionando enerxía en forma de biomasa de xeito democrático e sen intereses lucrativos para quentar os fogares de Tameiga conseguiron cambiar a tendencia no uso de combustibles fósiles na parroquia, o que mellorou a pegada de carbono da poboación local. O seguinte paso na soberanía enerxética da nosa veciñanza é o aproveitamento e reparto dos demais recursos enerxéticos existentes no noso territorio: sol e vento. A constitución dunha Comunidade Cidadá de Enerxía dentro da propia CMVMC de Tameiga axudaría a acadar este obxectivo.
Páx. 31-33
A educação ambiental (EA) no Brasil é pautada por um movimento que evoluiu rapidamente nos últimos 50 anos. Em um passado não tão distante, o Brasil figurava como um dos protagonistas em relação a políticas e documentos em uma vertente de EA crítica. Nos últimos 4 anos houve um retrocesso devido a interferências de correntes político-ideológicas pautadas pelo negacionismo. Com a esperança renovada de que a partir de 2023 o Brasil volte a colocar a EA como um tema de protagonismo a ser discutido por toda a sociedade, proponho escrever esse texto trazendo um resgate histórico de seu desenvolvimento em meu país.